Colloquium Facile Tertium
Quae est bestia tibi acceptissima?
Andreas et Clara (Ilsa Absente) loquimur de bestiis nobis acceptissimis! Quae est bestia tibi acceptissima!? Scribite nobis!
Transcript
(Transcribed by Andrew Morehouse)
Andreas: Salvete sodales! Hoc est Latinitas Animis Causa. Gaudemus vos hodie adesse. Hodie loquemur de bestiis. Sed primum–Salve Clara!
Clara: Salve, Andrea. Ut vales?
Andreas: Ego hodie bene valeo. Recte valeo.
Clara (interpellens): Optime.
Andreas: Sum fessus, sed bene valeo. Et tu, Clara. Ut vales tu, amica?
Clara: Et ego sum paulum, paulum fessa, sed bene. Bene valeo.
Andreas: Ah intellego. Non multum, sed paulum.
Clara: Paulum.
Andreas: Mmhmm
Clara: Non multum, sed paulum fessa sum.
Andreas: Ah, intellego, intellego. Quale est caelum tibi hodie?
Clara: Hmm. Bene rogas. Caelum est pluviosum. Id est: multum pluit. Multum pluit. Aqua ex caelo cadit.
Andreas: Ah, pulchrum… pulchrum. Placetne tibi caelum hodie an non?
Clara: Non placet. Non placet (ridet).
Andreas: Mmm, non placet tibi pluvia?
Clara: Non. Non multum mihi placet pluvia.
Andreas: Mmm. Intellego.
Clara: Quale est caelum tibi?
Andraes: Ah, mihi? Caelum est algidum. Est–
Clara: Est algidum?
Andreas: –frigidum.
Clara: Mmm
Andreas: Mmhmm. Est hiems. Ergo est algidum. Et mihi non multum placet, sed satis placet.
Clara: Placetne tibi caelum caldum?
Andreas: Ah caelum calidum? Ita.
Clara: Ita.
Andreas: Caelum… caelum calidum non mihi placet.
Clara: Mmm.
Andreas: Caelum calidum non mihi placet. Magis placet caelum frigidum quam caelum calidum.
Clara: Bene.
Andreas: Sed! Clara, hodie loquemur de bestiis. Et hoc est rogandum: quae est bestia tibi acceptissima?
Clara: Valde gaudeo quod hoc rogavisti. Valde gaudeo quia bestia mihi acceptissima est rana.
Andreas: Rana?
Clara: Ita
Andreas: O! Quid est rana? Describe nobis ranam vel sonum fac ranae.
Clara: Mmmm. Difficilimum. Difficile est facere sonum ranae sed conor. (strepitum Clara facit et ridet). Est.
Andreas: O Clara.
Clara: Sic, sic, sic sonum faciunt ranae, ranae meae.
Andreas: Non, non faciunt “ribbit, ribbit”.
Clara: Non faciunt “ribbit, ribbit”. (Andreas suspirat) Sed “ribbit, ribbit” vel (strepitus) est sonus ranae. Id est verbum coaxare. Coaxare.
Andreas: O!
Clara: Ita, Ita.
Andreas: Ranae coaxant.
Clara: Ita, ranae coaxant. Mmmhmm.
Andreas: Mmm. Pulchrum.
Clara: Mmmhmm. Ranae coaxant. Et ranae sunt virides. Sunt virides et saliunt. Multum saliunt vel saltant. Quid. Quid aliud. Mmm. Sunt animalia parva.
Andreas: Quot crura habent?
Clara: Habent quatuor crura.
Andreas: Mmm.
Clara: Quatuor crurua.
Andreas: Et ubi habitant ranae? Habitantne in terra. Habitantne in aqua? Ubi habitant ranae.
Clara: Mmm. Ranae habitant in silva, fortasse.
Andreas: O
Clara: Vel in aqua. In silva vel in aqua.
Andreas: Aha. Possunt in silva, in terra, et in aqua habitare.
Clara: Et in sil–et in terra et in aqua habitare possunt ranae.
Andreas: Placet multum responsum tuum et, Clara, cur ranae sunt tibi bestiae acceptissimae? Id est bestiae quae maxime placent.
Clara: Difficile est explicare. Mmm… sed.
Andreas: Quia coaxant. (Andreas strepitum facit et Clara ridet.)
Clara: Ita. Sed ranae mihi placent quia sunt animalia pulcherrima, sunt animalia pulcherrima. Mmhmm.
Andreas: Ra-a-anae?
Clara: Ita, ita. (ridet)
Andreas: O Clara.Tibi non assentior sed placet responsum (Ambo rident.) Bene.
Clara: Fortasse rogandum est mihi: quae bestia tibi acceptissima est?
Andreas: O, bene rogas Clara, et gratias quod rogavisti. Bestia mihi acceptissima est vespertilio.
Clara: Ooo. Vespertilio. Et describe nobis vespertilionem.
Andreas: Ooo. Hoc est difficile, sed conor.
Clara: Bene.
Andreas: Vespertilio est mammal, est mammifer.
Clara: Uh-huh.
Andreas: Sed volat.
Clara: Mmm.
Andreas: Volat sicut avis. Ita, sicut avis volat. Sed non die, non interdiu, sed nocte volat. Est animal nocturnum.
Clara: Mmmm. Intellego.
Andreas: Et nocte, vel noctu, volat. Et cons, eh, comedit insecta.
Clara: Comedit insecta.
Andreas: Vel fructus
Clara: Mmm hmm. Et estne vespertilio animal periculosum?
Andreas: Mmm. Bene rogas. Mmm ani, ehh, vespertilio non est periculosissima, non est maxime periculosa, sed interdum, id est non semper, non numquam, sed interdum, habent morbos. Habent morbos. Et si vespertilio nos mordet (Andreas simulat se aliquid mordere)
Clara: Mmm hmm.
Andreas: Nos quoque possumus habere morbos.
Clara: Id est. Nos mordet dentibus, nonne?
Andreas: Ita
Clara: Dentibus–
Andreas: Ita vero
Clara: –in ore. Ita.
Andreas: Bene dicis.
Clara: Ita
Andreas: Ita vero. Et si nos mordent, possumus accipere morbos.
Clara: Mmm. Intellego, intellego.
Andreas: Et hoc est periculosum.
Clara: Mmm hmm. Ergo, cur… Cur est bestia acceptissima tibi?
Andreas: Nescio. (Clara ridet.) Sed ego puer, ego puer, semper amabam vespertiliones et mihi puero placebat vespertilio-vir. Id est (carmen canens) Du-nu-nu-nu… vespertilio-vir! (Clara ridet) Mihi multum placebat hic heros.
Clara: Mmmhmm. Mmmhmm. Pulchrum, pulchrum.
Andreas: Mmmhmm. Bene. Clara, gratias quod tu dixisti animal tibi acceptissimum.
Clara: Et gratias tibi, um, quod tu mihi dixisti et nobis omnibus dixisti animal tibi acceptissimum.
Andreas: Bene. Est tempus finis faciendi. Valete auditores. Vale Clara.
Clara: Vale Andrea. Valete omnes.
